Κοινό στοιχείο στις δύο ιστορίες, το δόσιμο, το μέχρι τέλους ξόδεμα του εαυτού και η μετάπλαση του σε απόλυτη ομορφιά και αγάπη.
Στην πρώτη ιστορία, ο ανεκπλήρωτος έρωτας του φοιτητή για την κοπέλα μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο αν βρεθεί μέσα στον χειμώνα ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Το αηδόνι ποιητής μεταγγίζει το αίμα του στη στερεμένη από χυμούς τριανταφυλλιά. Το αηδόνι πεθαίνει καθώς το τριαντάφυλλο γεννιέται. Από εδώ και πέρα έχει περάσει στα χέρια του φοιτητή. Ο ποιητής έχει σωπάσει.
Στη δεύτερη ιστορία, ο πρίγκιπας ονομάστηκε ευτυχισμένος γιατί έζησε μία αδάκρυτη ζωή. Το χελιδόνι ήταν ευτυχισμένο γιατί μπορούσε να ξεχνάει τις αγάπες του, φεύγοντας πριν έρθει το κρύο. Ο καθένας κλεισμένος στην δική του ύπαρξη, στην δική του σφαίρα, που κυλάει σπρωγμένη από άγνωστο χέρι. Ο πρίγκιπας είναι αυτός που βγαίνει από την σφαίρα του και βλέπει πια τον κόσμο. Αυτό που βλέπει του προκαλεί πόνο. Τα δάκρυα του συγκινούν το χελιδόνι που δέχεται να αλλάξει την πορεία του για να μείνει μαζί του, να δοθούν κι οι δύο μαζί στον κόσμο, στη ζωή που πραγματικά αγάπησαν.
Μεγάλα ερωτηματικά κλείνουν και τις δύο ιστορίες. Για ποιόν τελικά η θυσία; Σε ποιόν χρησιμεύουν τα κόκκινα τριαντάφυλλα και τα διαμάντια; Τι γίνονται τα νεκρά αηδόνια, τα παγωμένα χελιδόνια;
Η σύνθεση έχει ως άξονά της την ποιητική διάσταση των έργων, στηρίζεται στους συμβολισμούς που εμπεριέχονται στα παραμύθια και δημιουργεί έναν ιστό μεταξύ κωμικών και τρυφερών στιγμών.
Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Αντώνης Κουτρουμπής
Σχεδιασμός σκηνικών: Βάσω Ψαράκη
Σχεδιασμός κοστουμιών: Μαρία Καταροπούλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Παναγιώτης Μανούσης
Μουσικοί: Ίρινα Δημάκη (Τσέλο), Στεφανία Κατσαρού (Φλάουτο)
Ερμηνεύουν: Ηλίας Μιμμής, Όλγα Γερογιαννάκη, Κατερίνα Σταματοπούλου, Θένια Κουτρουμπή, Αντώνης Κουτρουμπής, Μαίρη Τσαρέα
